HEIMWEE

21-01-2021

Heimwee naar het open office

Daar zit ik dan weer op zolder. Klem tussen het wasrek en een paar dozen kerstspullen die nog niet zijn opgeruimd. Uitzicht op volgebouwde rommelige dakterrassen met kale planten in potten. En ik zit alleen. Dat ben ik eigenlijk niet gewend. Ik weet niet beter dan dat je aan een lange tafel zit met een groep collega’s. Anders dan in een ‘open office’ heb ik eigenlijk niet gewerkt.


Ik begon bij een klein bureau, dat in een oude tramremise zat in Amsterdam. In de winter bevroor het water in de tramrails onder de bureaus. Er was één toilet in het pand, dat we niet alleen deelden met de overige huurders, maar ook met een groot deel van de bezoekers aan Ten Kate Markt. Toch herinner ik me vooral de lange tafels met computers, waar drie bureaus aan zaten te werken. En de grote lunchtafel, waar we elke middag samen aten. We verhuisden naar een voormalige parkeergarage, waar op elke verdieping andere architecten zaten. Een fantastische plek met een autolift, waarmee één van de architecten dagelijks zijn auto mee naar binnen nam.


Bij het grote bureau waar ik daarna werkte, was het niet anders. Het aantal lange tafels met computers nam toe, maar we zaten nog steeds met zijn allen in de open ruimte. Soms was het irritant, als je je even wilde concentreren. Meestal was het vooral heel fijn en leerzaam. Gesprekken tussen de collega’s om je heen, telefoontjes van meer ervaren architecten en bureau-partners. Ik heb zo ontzettend veel geleerd van mijn collega’s. We waren altijd op de hoogte van wat er speelde bij andere projecten en konden zo wel gemakkelijk inspringen. Maar ook de steun die je krijgt zonder het te vragen, als het om de een of andere onredelijke reden niet loopt zoals het zou moeten.


Op ons bureau is het niet anders. We zitten aan grote tafels met elk 6 werkplekken. Allemaal door elkaar. We horen elkaars verhalen en problemen, telefoongesprekken of zitten stilzwijgend te werken. Af en toe zet iemand een koptelefoon op om zich terug te trekken met wat eigen muziek. Bij één iemand staat zachtjes de radio aan. De tafels liggen vol tekeningen met notities, schetsrollen, boeken en monsters van prachtige tegels, bakstenen en zachte stoffen.


Toen ik vandaag aan ons portfolio met kantoorprojecten werkte dacht ik hier aan. Kantoren met een ‘clean desk policy’; met kleine tafels waar je nooit zomaar een mooie baksteen vindt. Kantoren met een eigen kamer voor iedereen, alleen of met zijn tweeën, zonder de levendigheid van het hele team. Kantoren waar ze op allerlei manieren proberen te krijgen, wat wij op onze bureaus al lang hebben.


En al is het thuis soms best lekker rustig werken en heel efficiënt; toch kan ik niet wachten om weer met zijn allen naar kantoor te gaan. Omdat mijn werk daar leuker, gevarieerder en levendiger is. En omdat ik weet dat het beter is voor ons allemaal; voor de kwaliteit van ons werk, voor de opleiding van jonge architecten en stagiaires én voor de planten op kantoor.


Deze column is geschreven door Annegien voor rubriek 'Mevrouw de Architect' van A.zine en verschenen op 21 januari 2020

https://a-zine.nl/2021/01/21/heimwee-naar-de-kanto...